Ooit begeleidde ik voor de Gemeente Utrecht een onderzoek naar het effect van de zelfrijdende auto. En vreemd genoeg lijkt het alsof de zelfrijdende auto al volop in Nederland rondrijdt. Althans, als je de nieuwsberichten bekijkt.
Waar is de chauffeur?
Hier wat koppen van krantenberichten: “Gewonde na aanrijding tussen twee auto’s”, “Bestelauto merkt politieauto te laat op” of “De fietser en een auto kwamen met elkaar in botsing”.
De fietser is een persoon, maar de auto rijdt zelf. Zonder de chauffeur. Op social media worden dit soort berichten getagd met #waarisdechauffeur.
Maar het kan natuurlijk nog erger, als het verkeer zich gaat ergeren:
“Verkeer ergert zich aan opstoppingen op drukke weg in Hengelo.”
Het zit meer in taal dan in techniek
Als we de verkeersveiligheid willen vergroten gaat het nu vaak om een helmplicht bij (elektrische) fietsen, een reflecterend hesje of een fietsles voor maaltijdbezorgers. Of er worden allerlei technische snufjes op de auto verplicht gesteld. Maar ik ervaar weinig interventies richting de chauffeur. En dat is de bestuurder, die de aanrijding veroorzaakt, een politieauto over het hoofd ziet of een fietser omver rijdt.
Als we de bestuurder wakker willen schudden, wordt het tijd om man en paard te noemen. Ik denk dat taal kan helpen. Wellicht meer dan investeren in techniek.